Huilen om niets of niemand

Midas negeerde Frieda's woorden en kille blik en bleef kalm stilstaan toen het meisje voor hem dat ook deed. 'Ik heb ook niet gevraagd of je weg wilde gaan,' reageerde hij simpelweg op het meisje. Liu-Cho maakte een scherp, verontschuldigend geluid. Maar Midas waagde zich nog dichter bij het meisje en leunde kalm met zijn rug tegen een boom terwijl hij wachtte tot ze verder zou lopen. Een meisje met een zwaard en die iets leek te weten wat hij niet wist zag hij ook niet iedere dag.

Yane keek naar het meisje die achter de jongen stond. Ze richtte haar blik naar de jongen, die dichterbij kwam. Davin begon harder te grommen en hapte naar de jongen's benen. "Waarom zou ik het vragen?" vroeg Yane simpelweg. Ze trok haar samuraizwaard en leunde er een beetje op. Ze keek even in het rond, om daarna weer haar blik op de jongen te richten. "Wat moet je van me?" Yane bleef stokstijf staan, wachtend op antwoord.

,,Hij denkt dat jij iets weet wat hij niet weet en hij is jaloers.." zei ze alsof ze Midas zijn gedachten kon lezen. Ze keek Midas emotieloos aan ,,Correct..?" vroeg ze, ze wachtte niet op bevesteging en pakte verveeld een appel uit haar zak. Ze brak er een stukje af en gaf het aan Cira, daarna nam ze zelf een hap en keek ze Yane en Midas emotieloos aan.

Midas snoof zacht en keek van het meisje naar Frieda en weer terug. 'Ik zou niet weten waarom ik jaloers zou moeten zijn,' antwoordde hij zacht op Frieda. Zijn zwarte ogen richtten zich nu weer op het meisje. 'Het is waar dat ik vermoed dat jij iets weet wat ik niet weet. En ik ga daar achterkomen. Naam?' vroeg hij zonder enig teken van beleefdheid of iets in die richting. Midas bleef het meisje zonder enig keer met zijn ogen te knipperen aankijken.

Frieda grinnikte, zo mooi als ze gelijk had.. Soms leek het wel alsof ze gedachten kon lezen. Meteen werd haar blik weer emotieloos. Ze nam verveeld nog een hap van haar appel. Ze brak nog een stukje van haar appel en stak hem uit naar Liu-Cho, ze keek hem geduldig aan en wachtte tot hij het stukje appel aan zou pakken.
Frieda had dieren altidj al leuker als mensen gevonden, ze leefde al sinds ze 5 was in het woud, er was 1 mens die altijd bij haar kwam en verder leefde ze met de dieren..

Yane keek naar Frieda, die voor Midas sprak. Wat had zij er mee te maken? Ze was vast een gedachtenlezer, maar aan Midas´ antwoord te horen had ze het helemaal mis. Yane rolde met haar ogen. "Yane, en veel succes ermee," zei ze droog. Ze duwde met haar been tegen Davin aan die nog steeds zat te grommen en draaide zich om. Ze liep, de jongen zou haar vast weer volgen. Maar dat maakte haar niet uit, want ze wist niks wat de jongen dacht dat ze wist. Althans, dat dacht ze.