Even terug..

Een meisje met zwarte tijgerstrepen in haar gezicht liep verveeld door het woud. Er hing een klein leeuwen welpje over haar schouder ,,Nog even wachten Cira, we kunnen zo rusten.." zei Frieda en ze ging geruststellend met haar hand over Cira's kopje. Ze stopte vlak voor her boogschutters huisje en keek even naar binnen over er mensen binnen waren.. ,,Niemand te zien.." mompelde ze, verveeld stapte ze binnen en ze klapte de deur achter zich dicht.
Ze keek verwonderd naar alle bogen en pijlen die aan de muur hingen en keek vervolgens naar een bank. Verveeld plofte ze op de bank en ze keek nogmaals om zich heen. Cira sprong op haar schoot en viel al snel in slaap.
Na een tijdje deed Frieda verveeld haar handen achter haar hoofd en ze liet zich naar ahcteren ploffen. Ze grijnsde, er waren al tijden geen mensen meer achter haar aan gekomen om te zoeken en het leek alsof de kust weer veilig was. ,,Nog even en iedereen is het vergeten.." mompelde Frieda gapend.