Rust en stilte..

Het was een mooie dag, de zon scheen boven het veld en de vogels fluitten. Midden in het veld lag een meisje te slapen met zwart haar dat erg afstak tegen het lange geel geworden gras. Naast haar zat een hond die het tegenovergestelde van het meisje was: hij viel bijna niet op. Het meisje heette Yane en de hond Davin. Ze waren al heel lang bij elkaar en dat zou altijd blijven. Plotseling begonnen de vogels te stoppen met geluid te maken. Yane schoot overeind en Davin begon te grommen. Uit ervaring wist Yane dat er iemand moest zijn die de vogels stoorde, maar wie? "Kom te voorschijn, ik weet dat je er bent!" riep Yane terwijl ze overeind kwam en haar samurai zwaard uit haar schede op haar rug haalde. "Probeer je maar niet te verstoppen!"

Kishu zat in een boom na te denken en kon maar geen manier bedenken. Hij zuchtte even en sprong de boom uit. Hij liep rustig over het veld. Hij merkte dat hij een paar vogels stoorde maar gaf er niets om. Niet veel later hoorde hij ook nog iemand schreeuwen. Alsof hij zich verstopte. Hij liep door het hoge gras en liet geen emotie zien. Hij merkte dat hij de stem naderde aangezien die nog eens riep. Hij zag dat het een meisje was met een katana in haar handen. Hij rolde ongezien met zijn ogen en liep rustig verder. Hij liep voorbij haar zonder iets te zeggen of te doen, het leek zelfs alsof hij haar niet eens zag staan. Het enige wat aanduide dat hij haar zag waren de lege ogen in de ooghoeken die haar in de gaten hielden. Hij liep rustig verder en zei nog steeds geen woord.

Het was gewoon maar een jongen, niets om je zorgen over te maken. Yane stopte haar zwaard weer in haar schede en ging weer zitten. Ze porde Davin in zijn schouder, als teken dat hij op kon houden met grommen, maar hij gromde gewoon door. Wat was er met die hond? Normaal deed hij niet zo. Had het met de jongen te maken? Yane schudde lichtjes haar hoofd en hoorde onder het gegrom uit dat de jongen gewoon doorliep. Typisch jongens. Yane moest denken aan haar familie in Japan, die misten haar vast niet toen ze was weg gelopen. Opnieuw porde ze Davin, maar die wierp een boze blik naar haar en stopte niet met grommen. Yane zag waar Davin naar keek: de jongen. "Dav, kap nou eens," mompelde ze geirriteerd, maar het gegrom werd harder. Davin's hele lichaam was gespannen, alsof hij op het punt stond om de jongen aan te vallen.

Kishu merkte dat de hond doorgromde en rolde met zijn ogen. Hij stond ineens stil en keek even om. Hij keek de hond strak aan. Zijn lege ogen keken even naar Yane. Daarna terug naar de hond. "Kennelijk mag hij me niet.." zei hij met een kalme maar emotieloze stem. Hij keek naar de grond. Op de leden van the ring na mocht niemand hem. Hij keek haar aan. "Valt niets aan te doen..." zei hij. Hij wierp een strenge blik op de hond en draaide daarna om. Toch bleef hij staan en veroerde zich nog niet.

Yane klemde met haar handen de mond van Davin stevig dicht, dat was altijd haar plan B. De hond stopte met grommen en ging zitten. Davin kon niet tegen druk op zijn mond, daar was hij al sinds hij een puppy was gevoelig voor geweest. "Hij mag bijna niemand, maar dat vind ik niet erg." zei Yane een beetje trots. Zonder Davin was ze allang gedood door struikrovers en moordenaars die doen alsof ze goed zijn. Op een of andere manier kreeg ze een rilling over haar rug toen de jongen haar aan keek. Was hij..? Ze keek weer even naar Davin, die duidelijk geirriteerd naar de jongen keek. "Tsja, hij is eenmaal zo," zei Yane met een toon alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De jongen had zich om gedraaid, maar bleef toch staan. "Is er iets?" vroeg ze nieuwschierig en Davin begon weer te grommen. Voor de zekerheid hield ze hem in zijn nekvel vast, straks dan viel hij de jongen écht aan.

Kishu keek niet om bij haar woorden. Hij hoorde haar vraag en zijn ogen verwijde zich. Zonder dat zij het had kunnen zien keek hij weer normaal. "Nee..." zei hij kil en emotieloos. Hij merkte vanuit zijn ooghoeken dat de hond weer aan het grommen was en dat ze hem in zijn nekvel vast hield. "Laat maar los hoor. Ik heb er geen problemen mee als hij mij aanvalt.." zei hij. Hij zou zo alleen maar zijn problemen vergeten. Hij keek terug voor zijn. Hij keek daarna naar de grond en wreef even over het teken op zijn hoofd. "Liefde...hmpf..." mompelde hij onhoorbaar. Hij keek daarna weer voor zich en wachtte even wat ze ging zeggen.

Yane moest Davin nu met 2 handen vast houden, hij wou echt de jongen aan vallen. Yane vertrouwde de jongen ook niet en keek wat hij ging toen. "Oh ok," zei ze en instinctief wist ze dat hij iets verborgen hield. Yane keek verbaasd toen hij zei dat ze Davin gewoon los mocht laten, maar haar verbaasde gezicht ging snel over in een onschuldige glimlach. "Nouja, ik heb je gewaarschuwd: Hij mag bijna niemand. Behalve ik." Yane twijfelde even, maar liet Davin toch los. Als de jongen hem wat aan deed, dan zou hij er van langs krijgen. Davin stormde meteen op de jongen af en begon hem te bijten. Tsja, eigen schuld, dikke bult.

Kishu merkte dat de hond op hem af stoof en grijnsde lichtjes. Hij merkte dat de hond hem beet. Hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht. Hij negeerde de rest in zijn omgeving en langzaam merkte hij dat hij iets van opluchting voelde. Iets dat hem zei dat het goed was zo. Hij keek naar de hond die beet. Hij keek naar de hond maar deed niets. Als het te veel zou worden zou hij hem zonder hem te verwonden of te pijnigen wel los maken. Hij keek even naar Yane. "Dank je..." mompelde hij. Hij kneep zijn ogen dicht en vergat even al zijn zorgen.

Yane moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten, want het zag er wel erg komisch uit. Een jongen die door een hond word gebeten en niks doet, dat is iets wat je normaal in tekenfilm's ziet. Maar op een gegeven moment had ze wel medeleiden met de jongen. Hij was vast en zeker heel ongelukkig. "Davin," zei ze met een kwade toon. De hond liet de jongen los en trippelde tevreden naar Yane toe. "Ben jij gek ofzo?!" riep ze nogal boos en verbaasd. "Je laten je bijten door een hond alsof het je niks kan schelen, ben je niet goed in je hoofd ofzo?!" De jongen deed haar denken aan mensen die zichzelf zeer deden om zo alle nare dingen te vergeten. Ze stond op en sloeg haar armen over elkaar en bekeek even de plek op zijn been waar Davin hem gebeten had. Vlak onder zijn knie, dat had Davin goed gedaan. Nouja, goed.. Ze keek de jongen met een blik die zei dat hij gek was. "Alsof mijn hond een martelmachine is," mompelde ze minachtend.

Kishu stond op en grijnsde lichtjes. "Gek is iets anders..." zei hij. "je zou me beter begrijpen als je voelde wat ik voel..." zei hij en keek strak naar de hond. Hij keek haar aan. "Jij kon ook kiezen om hem niet los te laten..." zei hij kortaf en grijnsde wat breder. "Maar nogmaals bedankt..." zei hij en draaide om. Hij zette en stap en grijnsde na. Hij keek haar niet aan maar hij verwachtte nog wel een reactie.

"Alsof ik niet weet wat gek zijn is," zei Yane geirriteerd. "Ik denk dat ik jou helemaal niet begrijp, wat jij ook voelt." Davin duwde tegen haar been aan en keek bedelend naar haar. "Even wachten," mompelde ze tegen Davin. "Ik bepaal zelf wat ik beslis," zei ze tegen de jongen. "En graag gedaan. Denk ik." Yana glimlachte onschuldig naar de jongen die zich om draaide. "Maarja, als je het zo graag wilt. Dav.." zei ze met een net zo onschuldige toon. De hond stormde dit keer geruisloos op de jongen af, besprong de jongen zodat die viel en beet waar hij kon bijten. Maar een paar seconde duurde dat, daarna liep de hond net zo onschuldig naar Yane toe, die zich omdraaide en weg liep. "Eigen schuld, dikke bult," fluisterde ze met een kleine grijns.

Kishu merkte op wat ze zei en raakte lichtelijk geirriteerd en voelde de hond bijna overal bijten. Hij stond kreunend op. "Had ik er nu om gevragen?" zei hij. Hij hield zijn handen voor zich. Hij grijnsde lichtjes. Hij bewoog zijn handen in een vreemde volgorde. Hij leek iets te werpen. En ineens zat de hond vast. "Draden...zo leuk en haast onbreekbaar...." zei hij. Hij rende nu op haar af. Hij sprong achter haar en legde een kunai op haar nek en hield een geweer op haar hoofd. "Beweeg te veel en je bent er aan..." zei hij kil en keek naar de hond. Hij grijnsde en wachtte af.

Opeens hoorde ze de stem van de jongen en ze wist meteen dat er iets mis was. Davin liep niet naast haar, maar ze hoorde hem wel zachtjes janken. Ze draaide haar hoofd om en zag dat Davin erg raar deed, alsof hij vast zat. Wat was er nou weer aan de hand met hem? Ze hoorde de stem van de jongen, wat bedoelde hij daar nou mee? Net toen ze zich wou omdraaien voelde ze iets tegen haar hoofd en haar keel. Foute boel. "Ja meneer," zei ze geirriteerd, maar ze stond doodstil. Even leek het alsof alles koud werd. Had ze nou maar niet Davin op de jongen af gestuurd. Ze was wel vaker zo onvoorzichtig geweest en was nu allang dood geweest als Davin er niet was geweest. Maar nu kon Davin haar niet helpen en ging ze dood als ze niet oppaste. Ze kon niet bij haar samurai zwaard, die zat op haar rug. Yane probeerde iets te verzinnen, maar steeds moest ze zich bewegen. Paniekerig keek ze voor zich uit.

Kishu merkte dat ze in paniek raakte en besloot dat het zo wel genoeg was. Hij draaide zich om en borg het geweer en de kunai op. De draden schoten terug in zijn mouw. Hij draaide zich om. Hij hield haar toch in de gaten. Hij keek voor zich uit. De ring zou hij niet meer om haar vinger krijgen. Hij keek voor zich uit en grijnsde. Hij wist haast dat ze zou aanvallen dus hij bereide zich er al op voor.

Tot haar opluchting voelde ze de 'iets' op haar hoofd en tegen haar keel verdwijnen en stopte Davin met jammeren. Dus in paniek raakte hielp. Even had ze de neiging om de jongen knock-out te slaan, maar dan zou hij later vast haar vermoorden ofzo. Ze wachtte totdat ze zeker wist dat de jongen haar niet zou vermoorden. Zonder iets te zeggen liep ze weer verder het veld over, tussen de bomen door. Davin volgde haar, maar keek wel steeds om of de jongen hun volgde. "Wat is dat toch een rare jongen. Vast en zeker niet genoeg aandacht thuis gehad en dan mensen bedrijgen met wapens," fluisterde ze bijna onhoorbaar in zichzelf. Ooit zou ze hem er van langs geven. Wie weet wanneer.. Voor de zekerheid haalde ze haar samurai zwaard uit haar schede, voor het geval hij haar toch zou achtervolgen.

Kishu's oren waren in dit geval iets te goed dan hij wilde. Hij draaide zich abrupt om. "Ik hoorde dat..." zei hij duidelijk verstaanbaar. Hij rende op haar af en trapte haar in haar rug. Hij liep naar haar terug. Hij keek naar haar hoe ze op de grond lag. "Pas op je woorden..." zei hij kil. Hij draaide zich opnieuw om en zette weer een paar stappen uit haar richting.

Yane hoorde iets op haar af rennen en Davin grommen. Automatisch stond ze stil, maar dat was iets wat ze beter niet kon doen. Ze voelde hoe ze in haar rug wers getrapt en een paar meter verder de grond voelde. Haar samurai zwaard had ze laten vallen, misschien had hij hem op geraapt? Yane vloekte, dit was iets wat ze niet verwacht had. Aan de andere kant had ze het wel verwacht, het leek net alsof ze omstebeurten elkaar aan vielen. Hoe kon hij van zo'n grote afstand haar dat horen fluisteren? Langzaam en onhandig stond ze op, met haar ene arm om haar buik. "Je bent echt niet grappig, hoor," mompelde ze met tranen in haar ogen. Davin gromde nog steeds, maar blijkbaar wou hij de jongen niet opnieuw aanvallen. Yane voelde zich duizelig, wat kon die jongen hard trappen zeg.

Kishu keek haar aan. "Verwacht je nu dat ik sorry ga zeggen.." zei hij kil. Hij keek naar de hond. "Grommen maakt mij niet bang..." zei hij. Hij keek naar haar. Hij merkte dat ze zich duizelig voelde. Hij pakte haar katana en wierp die voor haar in de grond. Hij draaide zich om en liep weer een paar stappen haar richting uit. "Geef het op. Je hebt geen kans tegen mij..." zei hij en keek haar niet meer aan.

Een rilling ging over haar rug toen de jongen haar aan keek, net zoals de eerste keer. "Nee," snauwde ze boos tegen hem. Ze pakte haar katana van de grond en stopte die weer in haar schede. "Dav," mompelde ze tegen haar hond, die op hield met grommen. "Wat jij wilt," zei ze en ze rolde met haar ogen. Ze draaide zich om en liep weg, samen met haar hond. Ooit zou ze hem terug pakken. Ooit.

[Niet meer achtervolgen ofzo, please]

Kishu keek haar aan en grinnikte. Hijzelf keek voorzich. Nu rende hij op een grote snelheid weg. Hij moest nog wat doen. Het werd namelijk volle maan vanavond. Hij keek even om en grijnsde, hij zou haar nog wel duidelijk maken met wie ze te maken had. Hij keek voor zich en rende naar het bos.

(Is goed. Hij is al weg.)