Volle maan....

Kishu zat op een tak in de boom. Hij keek naar de volle maan en zuchtte. Hij keek naar zijn handen en daarna keek hij naar de grond. Langzaam kwamen er tranen op. "Waarom..." mompelde hij. Hij sloot zijn ogen en kon zijn tranen niet meer bedwingen. Hij keek naar de maan die nu meer een vreemde vorm was dan en perfecte ronde. Hij veegde zijn tranen weg en keek naar de lucht. "Waarom..." herhaalde hij.

Frieda rende rond in de bossen, waar ze leefde.. Cira, de kleine leeuwen welp rende achter Frieda aan. Frieda zag een man met rood haar zitten en sprong uit de bomen, ze landde vlak voor de man en had haar katana in haar hand. Ook Cira liet zich uit de boom vallen en landde recht op Frieda's hoofd. ,,Hoi.." zei ze droog tegen de man, maar ze bleef op haar hoede en hield haar katana stevig vast.

Kishu merkte dat er iemand voor hem sprong en keek haar aan. Hij zuchtte even. "Ook hallo..." zei hij ineens bot. Hij veegde ruw zijn tranen weg. Hij sprong de boom uit. Eigenlijk was hij niet in de stemming om iemand te zien, al helemaal geen meisjes. Toch zei iets dat hij haar moest vervloeken met een ring. Hij gleed met zijn hand in zijn gewaad met zijn hand. Maar toen hij de ring wilde pakken gebeurde er iets vreemds. Hij kreeg een enorme druk op zijn hoofd en het teken op zijn hoofd begon te branden. Hij greep er met zijn hand naar en sloot zijn ogen van de pijn. Hij klemde zijn kaken op elkaar om maar niet te schreeuwen. Wie was zij? Hij draaide zich met moeite om en keek daarna naar de grond. "Niet nu....niet met haar er bij..." zei hij en kneep zijn handen tot vuisten om de druk op zijn hoofd wat meer te verdragen. Hij keek naar Frieda en daarna naar de grond.

Frieda keek naar Kishu ,,Waarom huilde je..?" vroeg ze opeens bezorg en toen ze merkte dat hij hoofdpijn had zette ze een stap naar hem toe ,,Gaat het..?" ze pakte voorzichtig zijn hand en zorgde dat hij naar haar keek. Ze glimlachte even ,,Leg me nu maar uit wat er aan de hand is.." zei ze vriendelijk.

De aardige gedrag maakte het ineens veel erger. Hij hoorde haar vraag maar kon amper een woord uitspreken. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te kalmeren. Hij maakte zijn gedachten leeg en langzaam verdween de pijn. Hij opende ineens zijn ogen. Hij stond op en keek haar aan. Langzaam ontspande hij zijn handen. "Sorry..." zei hij zacht. "Het is gewoon...." zei hij. "Gewoon een vloek..." zei hij. Hij keek naar Frieda. Hij merkte dat zijn teken op zijn hoofd nog nagloeide, lettelijk. Het had geen rode kleur meer maar een oranje achtige gloed. Hij keek naar Frieda. Zolang hij zich kalm hield zou hij er geen last van hebben.

,,Vloek.." herhaalde Frieda verbaasd ,,Wat voor vloek..?" ze keek hem even aan en keek toen naar het teken op zijn hoofd, die gloeide, ze wist dat het liefde betekende, maar waawom had deze jongen het op zijn hoofd..? ,,Doet het pijn..?" vroeg ze terwijl ze er heel voorzichtig met haar vingers overheen ging, maar ze stopte er gelijk mee en keek Kishu verontschuldigend aan.

Kishu merkte dat ze het herhaalde. "Gewoon een vloek..." zei hij en keek haar aan. Hij merkte dat ze de vraag stelde. "Net brandde het enorm...nu voelt het nog alleen maar warm..." zei hij. Iets was er dat hem tegenhield om haar hand weg te slaan. Hij zei niets tegen de verontschuldige blik van haar. Hij keek naar de grond. "De vloek.....het is gewoon.....ze hebben het over mij uitgesproken zodat ik een goede leider zou kunnen worden van The Ring. Niet dat ik het nog ben. Door de vloek....voel ik me anders....liefdeloos om het maar te noemen. Niet dat ik ooit gevoeld heb hoe liefde voel. Ik heb er zat over gelezen. En weet dus dat het er is. Ook in mij. Maar dan opgesloten." legde hij. Hij keek naar de grond. "De vloek zorgt er voor dat als ik tijdens de volle maan, nu dus, teveel over liefde nadenk dat ik een enorme druk op mijn hoofd krijg en het zegel gaat branden..." zei hij. "Sindsdien heeft niemand meer van me gehouden." zei hij. "The ring waren de enige vrienden voor me. Al gaven ze me nooit steun zoals echte vrienden zouden. doen." zei hij. Hij keek naar de grond. Hij wist zijn tranen nog net te bedwingen maar het lukte met moeite.

Frieda schudde haar hoofd ,,Liefde is niet iets dat je op kan sluiten.." mompelde ze ,,Liefde is een gevoel diep van binnen.. Het gevoel dat je hebt bij vrienden en famillie. Ze merkte dat Kishu moeite deed neit te huilen, ze zette een stap naar hem toe en gaf hem een knuffel ,,Wij kunnen vrienden zijn.." mompelde ze, zelf had ze ook bijna nooit vriendne gehad.. Alleen dieren en planten.. Nooit mensen.. Maar vandaag had ze een nieuwe vriend erbij gekregen.

Kishu merkte haar woorden. "Blijkbaar kan het wel..." zei hij. Hij merkte ineens dat ze naar hem stapte en hij wilde naar achter stappen. Maar voor hij het wist werdt hij omarmd. Hij hoorde haar woorden en zijn ogen werden groot. Langzaam begon het zegel meer te branden maar Kishu negeerde het. Haar woorden raakte hem zo diep van binnen dat langzaam zijn pijn verdween. Hij keek strak voor zich uit. Hij zei niets. Zei ze dat nou echt? Hij keek naar de grond en wist niet wat hij moest zeggen. Langzaam stopte het zegel met gloeien. Hij keek haar aan en hij glimlachte zwakjes. "Meen je dat?" vroeg hij zacht. Hij had in geen jaren meer een glimlach naar buiten gelaten en zij wist het voor elkaar te krijgen om zelfs zijn brandende gevoel weg te krijgen.

,,Natuurlijk.." zei Frieda en ze liet Kishu langzaam los ,,Als je wil kunnen we zelfs beste vrienden zijn.." Frieda gebruikte haar mauw om Kishu's laatste tranen voorzichtig weg te vegen en glimlachte warm terug. Cira bracht haar kopje dichter naar Kishu toe en snuffelde even aan zijn gezicht, waarna ze zahctjes begon te spinnen. Frieda grijnsde ,,Zelfs Cira mag je.." grijnsde ze en haar grijns veranderde opnieuw in een warme glimlach.

Kishu merkte dat ze het meende en glimlachte wat breder. Er was dus toch iemand in deze wrede wereld die om hem gaf. Hij keek even naar de volle maan. Hij keek daarna naar Cira. Hij stak zijn hand naar Cira uit en aaide hem zachtjes over zijn bolletje. Hij keek naar Frieda. Hij knikte. "Bedankt..." zei hij zacht tegen haar. Hij keek naar de grond. Nu kon hij opnieuw zijn tranen niet bedwingen. Ditmaal waren de tranen van vrolijkheid. Hij liep naar haar toe en omarmde haar. Hij zei niets en legde zijn hoofd op haar schouder. Hij sloot zijn ogen en zweeg voor een tijdje.

Frieda zag dat Kishu breder glimlachte en glimlachte zelf ook breder. Ze keek hoe Kishu Cira aaide en het verbaasde haar dat die het toeliet. Opeens bedankte Kishu Frieda en zette hij een stap dichterbij. Opeens omarmde Kishu haar en ze voelde Kishu's hoofd op haar schouder rusten, opeens schoot haar te binnen dat ze haar naam nog niet eens had gezegt ,,Ik ben Frieda, trouwens.." zei ze ,,En hoe heet jij..?"

Kishu verstevigde zijn grip op haar. "K-kishu..." zei hij en hield haar vast. Hij liet haar daarna los en stak zijn hand uit. "Aangenaam..." zei hij en keek haar aan met betraande ogen. Hij glimlachte nog steeds. Iets wat hij zelf niet onder controle had.

Frieda pakte zijn hand ,,Aangenaam, Kishu.." zei ze vrolijk en ze veegde zijn tranen weg ,,Ik ben blij dat we vrienden zijn.." ze pakte even 2 appels uit haar zak waarvan ze 1 naar Kishu uitstak ,,Wil jij er ook 1..?" ze nam zelf een hap uit de andere appel en keek Kishu met een glimlach aan.

Kishu keek naar de appel en keek daarna naar Frieda. Nog nooit had iemand hem iets gegeven. Zelfs geen appel. Hij glimlachte en pakte de appel. Hij nam er een flinke hap uit. Hij keek haar aan. Hij glimlachte en ging zitten tegen een boom. "Ik mag je wel..." zei hij en glimlachte. De maan scheen nog steeds volop en dat zorgde voor een mooie sfeer in het bos.

Frieda keek blij toen Kishu haar appel aan nam en nam nog een hap van haar eigen appel ,,Ik jouw ook wel.." zei ze en ze leunde tegen de boom tegenover hem. Opeens hoorde ze een geluid en ze begon schuw om zich heen te kijken.. Het leek op.. Voetstappen..? Ze probeerde het te negeren en keek weer naar Kishu.

Kishu merkte ook de voetstappen op en glimlachte. Hij maakte wat bewegingen met zijn handen en weefde met een haast onzichtbaar draad een net door het bos heen. Hij keek haar aan. "Ik registreer bijna alles wat er door het bos loopt nu..." zei hij en sloot zijn ogen. Hij had zijn handen voor zich uitgericht. Hij richtte zijn aandacht op zijn vingers.

(wat nadert er eigenlijk?)

[Weet niet.. Ik dacht ik breng er wat spanning in maar laat de andere het denk werk doen.. ]
Frieda keek naar Kishu, er kwam een vraag in haar op die ze misschien niet moest stellen.. Ze leefde al sinds ze 5 was alleen in het bos met dieren, ze kon wel met mensen praten en gign soms ook wel naar het dorp, maar ze had nooit de kans om de vraag te stellen.. En als ze de vraag stelde dachten andere dat het een grapje was, omdat het iets heel standaards bleekt de zijn om te weten. ,,Die vervloekte ringen die er zijn.." mompelde Frieda even zacht ,,Wat doen ze eigenlijk precies..?" meteen had ze spijt vna die vraag en ze keek naar de grond.

(oh okey, ik zal er wel over na denken...)

Kishu keek haar aan en hoorde toen haar woorden. Ze begon over de ringen. Hij slikte even. Hij hoorde haar vraag. "Die ringen...." zei hij. "Als een meisje ze draagt wordt ze vervloekt...wat de vloek precies doet weet ik nog niet..." zei hij en keek naar de grond. Hij was zelf ook van The ring. Maar was het wel zo slim om het zelf te vertellen. Hij keek haar aan. Ineens bewoog zijn rechter-ringvinger ongewild en hij grijnsde. "Frieda...in die richting loopt iemand..." zei hij. "Maar ik doe nog niets. Ik wil eerst weten wat hij van plan is..." zei hij zacht zodat alleen zij het kon horen. Hij dacht na over het feit of hij het haar moest vertellen of niet. Uiteindelijk besloot hij het maar niet te doen. Maar als ze er om zou vragen had hij geen omweg.

Frieda hoorde Kishu's woorden ,,Ik heb gehoord dat er een organisatie is die ringen bij meisjes om doet.." mompelde Frieda even ,,Wie doet nou zoiets zonder reden..? Of zouden ze een reden hebben..?" opeens zei Kishu dat er ergens iemand liep, Frieda gaf geen kick en keek Kishu gewoon aan. Toen herrinerde Frieda iets dat hij een tijd geleden zei ,,Je enige vrienden waren de mensen van 'the ring' alleen ze holpen je nooit.." zei Frieda opeens uit het niets ,,B..Ben jij soms een lid van die organisatie..?"

Kishu merkte dat ze zijn woorden herrinerde. Zijn ogen sloegen neer. Er viel een schaduw over zijn ogen. Hij keek naar de grond. Hij keek haar niet meer aan. "Ja..." zei hij zacht. Hij keek haar niet aan. Hij zorgde er voor dat de man vastgebonden werd en niet dichterbij kon komen. Hij keek haar aan en liet zijn armen naast zich hangen. "Dat betekend dus dat ik ineens van je beste vriend naar je ergste nachtmerrie ben veranderd of niet?" zei hij en draaide zich om. Hij had in zijn hand zijn ring geklemd die hij altijd om zijn nek droeg met een ketting. Hij zuchtte even. Daar ging weer zijn kans.

Ze zag een schaduw voor Kishu's ogen hangen, ze hoorde zijn woorden.. Wild schudde Frieda haar hoofd ,,Niet waar!!" riep ze verontwaardigd uit ,,Jij zal nooit mijn ergste nacht merrie worden!!" Ze rende op hem af en omarmde hem ,,Je bent mijn beste vriend.." mompelde ze in zijn oor en ze bleef een tijdje zo staan zonder nog 1 woord te zeggen.. Frieda was niet bang voor hem, hij was haar vriend en ze geloofde in hem.. Ze wist dat hij haar nooit pijn zal doen..

Kishu hoorde haar woorden en voelde dat hij omarmd werd. Opnieuw werden zijn ogen groot. Hij draaide zich om en keek haar aan. Hij wist niet wat hij moest doen. Zelfs als ze wist dat hij in de organistatie zat vertrouwde ze hem. Hij keek haar aan en glimlachte. Hij omarmde haar en hield haar stevig vast. Alsof hij wilde zeggen dat hij haar niet meer kwijt wilde raken.

,,We zijn vrienden.." mompelde Frieda opnieuw, ze had wat tranen in haar ogen. Langzaam kwam ze los van Kishu en ze zette een stap naar achteren, ze veegde de tranen uit haar ogen en glimlachte naar hem ,,Mij raak je echt niet meer zo snel kwijt, hoor.." zei ze grinnikent, alsof ze zijn gedachte kon horen.
,,Degene die ons aan het bespieden was.." zei Frieda na een korte stilte ,,Weet jij wie het is..?"

Kishu keek haar aan en knikte. Hij keek haar aan en hoorde haar volgende vraag. "Nee..." zei hij. "In iedergeval kan hij niet meer bij ons komen..." zei hij en keek haar aan. Hij keek haar aan. "En die doet er niet toe..." zei hij. Hij keek haar aan. Hij voelde ineens zijn hart wat sneller kloppen. Hij keek haar aan. Iets maakte hem nerveus ineens uit het niets.. Hij keek haar aan en glimlachte zwakjes. Hij ging op de grond zitten en paktte een stok kaarten. Hij schudde ze op een vreemde manier dat eigenlijk eeuwig door zou kunnen gaan. Hij deed dat vaker om na te denken. Hij kon het zonder er naar te kijken. Een soort van tijddodende bezigheid. Toch keek hij naar Frieda. Hij glimlachte zwakjes en gaf haar zelfs een knipoog. Iets wat hij bij geen ander meisje zou hebben gedaan.