Alone in the Dark

Rustig liep Flower alleen in het donker, en ze zucht dan ook even diep. Haar dieren liet ze gewoon thuis zodat die konden rusten, en ze ging gewoon verder in het donkere woud. Ze had wel voor de zekerheid haar wapens meegenomen, en ze liep dan kalmpjes verder. Ze hoopte maar dat ze hier niemand tegen zou komen, en na een tijdje zat ze ergens onder een dikke boom. Ze dacht na over haar familie die ze verloren was, en ze voelde even een traan opkomen. Ze was dan ook al 7 jaar een wees, en dat deed haar hart pijn.

Frieda sprong van boomtak naar boomtak. Toen ze een meisje met paars haar zag sprong ze uit de boom en ze landde vlak voor het meisje ,,Hoii.." zei ze droog en ze plofte een einde verderop neer. Ze pakte een appel uit haar zak en nam er een hap van, terwijl ze het meisje van uit haar ooghoeken in de gaten hield. Frieda was al wees toen ze 5 was en was toen opgegroeit met de dieren in het woud niet ver hier vandaan.

Flower stond dan op, en ze had het meisje niet eens gezien. Dan liep ze gewoon weer verder, en ze zucht even diep. Achter haar was er een beest dat gromde, en dat beest was één van haar dieren. Dan keek ze kort in het rond, en ze liep dieper het bos in. Het kon haar niet schelen dat ze verdwaalde, aangezien ze toch altijd de weg terug zou kunnen vinden. Het beest was dan achter Flower aangelopen, en hij bleef wel in de schaduw.

Frieda zuchtte toen Flower haar voorbij liep, was ze wel gewend.. Voorbij gelopen wordne.. Genegeert worden.. Ze stond langzaam op en verdween in de schaduw van de bomen.. In de schaduw van de bomen, waar bijna niemand haar kon zien, liep ze verveelt verder, niet wetent dat ze de heletijd in het zichtveld van het meisje haar beest. Ze zuchtte even en nam nog een hap van haar appel, waarna ze verveeld het klokhuis achter zich worp en verder liep.