Een uitstapje naar de stad

Yane liep verveeld door het park. Ze was het niet zo gewend om overdag over straat te lopen. Maar nu moest het even, omdat ze geen andere keus had. Ze was hier omdat Davin persé op ratten wou jagen, daarom liep hij ook niet naast haar. Yane en hij hadden een afspraak gemaakt om zich steeds aan te moeten passen aan de beslissingen van de ander. Nu was het yane's beurt om zich aan te passen, de volgende keer moest hij zich aan haar aanpassen en ze wist nu al waar ze heen wou gaan. Wat ook anders dan normaal was, was dat haar rug leeg was. Haar Samurai had ze ergens in een steegje verborgen waar niemand hem zou vinden, hij zou teveel op vallen. Nu had ze alleen haar dolk nog, die ze speciaal gebruikte voor noodgevallen. Yane ging op een bankje zitten in de schaduw van een boom en keek om zich heen. Doordat het een zonnige dag was waren er veel mensen in het park, wat betekend dat ze zich niet makkelijk kon verdedigen. Yane zuchtte en staarde naar de lucht.

Mordrin zat in de boom, waar Yane onder ging zitten, een tekst voor zijn studie te lezen. Hij deed dit vaker in het park, maar nu was het enorm druk. Hij liet zijn ogen over de regels gaan en glimlachte. Sira was op dit moment thuis en hij was dus alleen. Hij sloeg een bladzijde om en las verder.

Yane's ogen flitsten van mens naar mens. Ze was opzoek naar onraad, nu Davin weg was moest ze alles zelf doen. Maar nu was alles gewoon normaal, nouja voor even dan. In een paar seconden stilte hoorde ze papier ritselen. Ze keek naar boven en zag een jongen zitten lezen, aan het boek te zien was hij vast aan het leren. "Waarom zit je te lezen?" vroeg Yane en ze wachtte op een antwoord. Je kwam niet elke dag iemand tegen die in een boom zat te lezen.

Mordrin keek even op toen hij een stem hoorde. Hij keek naar beneden en merkte dat er iemand zat. "Ach...gewoon een studie..." zei hij en keek naar beneden. Hij klapte het boek dicht en deed hem in de tas. Daarna sprong hij naar beneden en landde naast haar. Hij keek haar aan. "Mordrin..." zei hij en keek even rond.

Yane rolde met haar ogen toen de jongen antwoordde. "Saai," zei ze en ze keek weer gewoon naar voren. Haar ogen volgde een paar kinderen die achter elkaar aan het rennen waren. Waarschijnlijk speelden ze tikkertje. Ze hoorde dat de jongen uit de boom sprong, hij wou vast met haar praten. Haar blik gleed naar een jong stel die met elkaar zaten te zoenen. Snel keek ze naar een oude vrouw die rustig op een bankje zat. Ze hoorde de jongen een naam zeggen, waarschijnlijk was dat zijn naam. "Yane, aangenaam kennis te maken," zei ze en ze hield haar blik op de oude vrouw gericht.

Mordrin keek haar aan. "Nou ik vind verschillende soorten stenen erg interessant....en niet alleen stenen. Ook fossielen en tombes zijn erg interresant...althans daar gaat mijn studie over..." zei hij en keek haar aan. "Maar meningen verschillen. Hij ging naast haar zitten en keek even rond. Hij glimlachte om de spelende kinderen. "Maar wat doe jij dan in je vrije tijd?" vroeg hij om maar een gesprek te beginnen.

"Stenen en fossielen, nutteloos en oud," mompelde Yane. Ze had geen idee wat tombes waren, maar dat maakte haar niet uit. Iemand die zijn studie hield over stenen, in een woord: saai. Mordrin ging naast haar zitten en vroeg wat zij deed in haar vrije tijd, maar die vraag maakte Yane erg pissig. "Ik heb geen vrije tijd," zei ze kortaf. Haar blik ging naar een man, die in zijn zondaagse pak door het park aan het lopen was. Ze volgde de man met haar ogen en zag dat hij steeds achterom keek. Waarschijnlijk bang om overvallen te worden, al zou dat wel gek zijn op een klaarlichte dag in een park vol met drukke mensen.

Mordrin merkte dat ze kortaf reageerde en keek haar vragend aan. "Sorry ik wist niet dat ik een gevoelige snaar raakte." zei hij schuldbewust. "Ik ga niet proberen jou mening te verwerpen dat is iets wat je eigenlijk niet eens kan doen." zei hij. Hij keek naar haar. "Wat doe je dan zoal op een dag..." probeerde hij een andere vraag te stellen en keek haar aan. Hij hoopte dat hij haar niet nog kwader zou maken, dat was eigenlijk niet eens zijn bedoeling.

Yane knarsentandde toen ze een korte preek voorgeschoteld kreeg. Alsof iemand kon zeggen wat ze moest doen. Ze merkte vanuit haar ooghoeken dat hij naar haar keek, deed hij dat de hele tijd al? Yane hoordde de vraag en zuchtte. "Stelen, onderdak zoeken, vervelen, oefenen, vragen stellen van een of ander iemand die een studie over stenen doet," zei ze emotieloos. Ze keek naar Mordrin, die nog steeds naar haar keek. "Ik kan nog meer zeggen, maar dat is privé." Haar blik ging weer naar een vrouw die samen met haar kind over het voetpad wandelde.

Mordrin keek voor zich uit en hij keek haar aan bij haar antwoord. Blijkbaar was ze niet helemaal blij met zijn aanwezigheid. Hij keek haar aan en zuchtte even. "Als je het niet wilt vertellen vraag ik er ook niet naar..." zei hij begripvol. "En zeg het alsjeblieft als je last van me hebt want ik ben hier zo weg..." zei hij en keek haar aan. Wat hij ook deed iets deed hij nu verkeerd. Hij keek haar aan en zijn blik stond emotieloos.

Yane keek nog steeds voor zich uit toen ze Mordrin hoordde praten. Waarschijnlijk dacht hij dat ze zich aan hem irriteerde, maar dat was niet zo. Ze was het gewoon niet gewend om met mensen om te gaan. "Is goed hoor," zei Yane op een zo onschuldig mogelijke toon. Vanuit haar ooghoeken zag ze een hond haar richting op lopen. Eindelijk, dat duurde lang. De hond liep naar haar toe en ging op het bankje naast haar zitten. "Hoi Dav," mompelde ze en ze aaide de hond over het hoofd. Davin begon te grommen toen hij Mordrin opmerkte, die aan de andere kant van Yane zat. "Nee, hij is betrouwbaar," mompelde ze tegen Davin. "voorlopig.." voegde ze er onhoorbaar voor Mordrin aan toe. "Dit is mijn hond," legde ze kort aan Mordrin uit. Davin gaapte, waarschijnlijk was hij moe geworden van het ratten jagen.

Mordrin keek haar aan en knikte. Hij merkte de hond op en grinnikte. Hij keek even naar de hond. "Ook hallo Dav..." zei hij. Hij wist niet dat de hond langer heette maar ze noemde hem zo dus zou hij dat ook maar doen. Hij keek daarna weer naar Yane. "Dat had ik begrepen..." zei hij en keek voor zich uit. "Een hond lijkt me heel wat makkelijker in de verzorging dan een tijger..." zei hij en keek naar Yane.

Hij heette geen Dav, maar Davin. Achja, het maakte Yane niet zo veel uit. "Tsja, ik hoef hem niet uit te laten en door zijn korte vacht hoef ik hem nooit te verzorgen. Hij kan zelf ook eten zoeken, dus ja. Honden zijn makkelijk in de verzorging. Maar hoezo een tijger?" ze keek na de laatste zin Mordrin nogal verbaasd aan. Had hij misschien een tijger? "Exotische dieren houden is toch verboden?" Ze had gehoord dat dat waar is, maar misschien kon er een uitzondering zijn voor tijgers.

Mordrin grinnikte om haar vraag. "Ik heb me ontfermd over een tijgerwelpje die door de moeder verwaarloosd werd." legde hij uit. "Ze is nog erg jong maar gewend aan mensen...." zei hij. "Het is meer een exotische huiskat dan een gevaarlijke tijger..." zei hij er achter aan.

Achja, uitzonderingen bestonden natuurlijk niets voor niets. "Oh ok," zei ze begrijpend. Ze luisterde even naar de woorden van Mordrin. Dieren worden ook groot."Maar later word het een grote tijger." Ze glimlachte kort. Yane voelde hoe Davin tegen haar schouder aan duwde. Het was tijd om te gaan. "Ik moet gaan, meneer ongeduld wil hier niet langer blijven hangen," zei ze en ze keek even naar Davin die terug keek met zijn grote bruine ogen. Yane stond op. "Het was leuk je te ontmoeten." Ze keek even naar de hemel, maar liep toen weg met Davin achter zich aan. Die jongen zou ze wel vaker ontmoeten.

Mordrin grinnikte om haar woorden. "Dat weet ik.." zei hij. "Oh in dat geval tot ziens dan..." zei hij. "Ik zie je nog wel ergens" zei hij vriendelijk en zwaaide haar even na. Daarna ging hij weer in de boom zitten en ging verder met de tekst.