Nieuw.

Een lange blonde vrouw keek geintereseerd door een etalageruit naar een stel zakmessen en pistolen. Haar eigen pistool begon inmiddels al flink te verouderen en Claire, zo heette ze, vond het wel eens tijd voor een nieuwe. Ze was al maanden aan het sparen maar kon niks leuks vinden. En nu ineens zag ze het achter deze etalageruit liggen. Ze had net aan niet genoeg geld om hem te kopen maar nu had ze in elk geval een mooi pistool gezien. Ongemerkt ging haar hand even naar haar oude vertrouwde revolver aan haar riem onder haar witte jas zodat hij niet te zien was voor de mensen om Claire heen. Na nog een tijdje voor de winkel gestaan te hebben liep Claire weer weg. Ze streek even een blonde lok achter haar oor.

Uit de winkel waar Claire voor had gestaan kwam een meisje met donkere kleding en een capouchon over haar hoofd gelopen. Door de capouchon waren haar ogen en neus niet te zien door de schaduw die er over heen viel. Ze had een pistool vast en een man kwam in de deur opening van de winkel staan. Het was de baas van de winkel. ''waag het niet weer om die helse beesten mee te nemen naar deze winkel!'' riep de man doelend op de twee kraaien die op de schouder van het meisje zaten. ''en dan nog iets. Geef onmiddelijk dat pistool terug, je hebt er niet eens voor betaald!'' riep de man kwaad. Dakira keek om en richtte het pistool op de man. ''dat lef heb je niet..'' zei de verkoper nijdig tegen haar toen hij de pistool zag die op hem gericht werd. ''dan ken je mij nog niet..'' zei de emotieloze en kille stem van Dakira. Je hoorde dan ook plots een knal en de verkoper viel dood neer. Dakira had hem recht door zijn hoofd geschoten. Onder de verkoper verscheen dan ook een plas bloed en je hoorde een aantal mensen gillen. Dakira snoof en ze stopte het geweer onder haar gewaad. Ze liep dan ook gewoon verder alsof er niks was gebeurd. Maar om haar heen waren een aantal mensen in paniek geraakt en dat viel nogal op.

Het geluid dat Claire hoorde toen ze wegliep herkende ze uit duizende. Het was het geluid van een gelost schot. Direct draaide ze zich om met getrokken pistool in haar handen. Om haar heen rende er allerlei mensen in paniek weg. Een verstandiger mens zou zich hebben omgedraaid en was meegerend maar Claire was te nieuwschierig om naar verstand te luisteren. Met haar revolver naar de grond gericht, maar in de aanslag, rende Claire terug naar de winkel. Ze ging op een knie zitten bij de man en zag dat hij niet meer te redden was. Loeiende politie sirenes lieten Claire weten dat ze hier weg moest voodat zij van moord beschukdigd zou worden. Ze stopte haar revolver weg en liep eveneens kalm weg. Wat haar opviel was dat een andere vrouw een paar meter voor haar even kalm liep terwijl de rest allemaal gillend wegrende. Onopvallend besloot Claire haar te schaduwen.

Dakira keek even om. Ze zag de auto's van politie's aankomen en ze keek weer voor zich uit. Ze liep een donker steegje in waardoor ze minder duidelijk te zien was. Ze had dan ook nog steeds haar kap op haar hoofd zodat haar gezicht ook maar half te zien was door de schaduw. Ze had niet door dat ze gevolgd werd en ze sprong dan ineens lenig omhoog het dak op. De twee kraaien die nog steeds op Dakira haar schouder zaten hadden wel iets gevoeld en keken dan ook even om maar hielden zich wel stil. Ze wouden hun baasje namelijk niet verraden. Dakira liep over het dak en keek beneden naar de politie en de ambulance die inmiddels ook aangekomen waren. ''idioten..'' mompelde Dakira emotieloos terwijl ze vanonder haar kap toe keek. Ze kon gezien worden als iemand naar boven keek maar dat maakte haar niet zoveel uit. Toch was ze opvallend, aangezien haar misterieuze gedrag en uiterlijk.

Claire schrok even toen de vrouw het dak ineens opsprong. Ze besloot beneden te blijven om zo min mogelijk op te vallen. Ze drukte zich tegen de muur van een gebouw in de schaduw van een steeg toen de politie en de ambulance voorbij raasde. Ze keek ze even na en richtte toen haar blik even naar boven. Gelukkig, de vrouw zat er nog. Haar blauwe ogen waren gericht op haar. Nu maar hopen dat de steeg verderop niet doodliep anders kon ze het achtervolgen van deze vrouw wel vergeten.

Een vrouw keek toevallig omhoog en zag Dakira staan, zij had dan ook gezien dat Dakira had geschoten. ''daar is diegene die de man dood schoot!'' riep de vrouw. Dakira haar blik werd strak maar ze bleef gewoon staan. ''get her..'' zei Dakira kil. En de twee kraaien vlogen op. Ze vlogen richting de vrouw en de vrouw maakte gillend dat ze weg kwam. Een paar andere mensen keken omhoog aangezien ze het geroep van de vrouw hadden gezien. Dakira keek vanonder haar kap strak naar de mensen beneden maar bleef wel gewoon staan. Een aantal politie agenten stonden er ook bij aangezien ze nog wouden onderzoeken wie de man had dood geschoten. ''Kom naar beneden en we doen u niets!'' riep een van de agenten naar Dakira. Aangezien ze er maar vanuit gingen dat de vrouw gelijk had gehad, dat het Dakira was geweest die geschoten had. Dakira zag dan ook dat de agenten hun pistolen op haar richtte en ze keek nog steeds kil toe. Ze bleef dan ook gewoon staan en haar kraaien kwamen weer terug en landden op haar schouders.

Claire keek naar het hele gebeuren. Ze trok opnieuw ongemerkt haar revolver. ''Misschien moet jij je mond maar eens houden'' zei ze zacht en schoot de vrouw die had geroepen neer. Met nog twee snelle schoten erachteraan vielen ook de politie agenten dood neer. Claire`s strafblad was al van hier tot Tokio. Twee agenten zouden haar echt niet uitmaken. Daarna klom Claire het dak ook op en keek naar de vrouw. ''Het is maar een sugestie maar je kan hier beter weg gaan'' zei ze droog.

Dakira haar blik werd scherp toen ze schoten hoorde en ze zag de agenten vervolgens dood neer vallen. Enkele mensen begonnen weer te gillen en maakte dat ze weg kwamen. Dakira hoorde dan ook een stem een paar meter van haar vandaan van een meisje. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar haar ookal was dat niet te zien. ''ik zie niet in waarom ik weg zou moeten...'' zei Dakira emotieloos. De twee kraaien op haar schouders keken scherp richting het onbekende meisje, maar Dakira zelf richtte haar aandacht weer op het gebeuren beneden. Een agent die snel was weg gedoken had versterking gebeld en er kwamen een aantal politie agenten. De agenten keken omhoog. '' zij is diegene die de man vermoord heeft!'' riep de agent naar de andere. Deze richtte dan ook hun pistolen op haar en schoten meteen richting haar. Trodan en Cyclone, haar twee kraaien, vlogen meteen op. Dakira trok dan ook erg snel haar Katana en ketste de kogels zonder moeite af.

Claire haalde droog aan schouders op. ''Zelf weten'' zei ze simpel. Ze keek naar de agenten die beneden waren verschenen. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. Ze zette zich af en rende naar de rand van het dak. Ze sprong en greep zich vast aan een ander dak. Tussen twee ramen in hing een waslijn. Terwijl ze de schoten van de agenten ontweek sprong ze naar de waslijn. Ze wankelde even maar ze stond. Tussen haar vingers gleden een paar werpmessen. Een snelle flits was te zien en een agent was recht in zijn keel geraakt. Claire haalde haar revolver weer tevoorschijn. Ze vloot even naar een andere agent om zijn aandacht te trekken. Deze keek op en Claire knalde hem recht tussen zijn ogen neer.

Dakira hoorde haar woorden en volgde haar bewegingen met haar ogen. Ze keek toen opzij en ze liep naar de rand van het dak toe. Ze sprong naar beneden het donkere steegje weer in. De agenten waren nu toch afgeleid door het meisje dus kon werd zij niet opgemerkt. Ze liep dan ook gewoon door de steeg heen. Trodan en Cyclone zaten nog steeds op haar schouders en keken even om. Alsof ze zich afvroegen of het wel goed zou gaan met het onbekende meisje. Dakira keek dan ook even vanuit haar ooghoeken naar de twee en snoof. Trodan en Cyclone hoorde dat dan ook en keken weer voor zich uit. Dakira keek vervolgens weer voor zich uit en ze hoorde af en toe zachtjes nog wat schoten die van het winkelcentrum kwamen.

Claire sprong van de waslijn naar beneden en zakte even door een knie. Ze rende een beetje gebukt om de schoten te ontwijken naar de agent wie ze had neergestoken en trok in het voorbij rennen haar werpmes uit zijn keel. Ze draaide zich even om bij een steeg en bracht twee vingers naar haar slaap en groette met een grijns de overgebleven agenten. ''Tot de volgende keer sukkels'' zei ze en rende de steeg in. Deze liep dood tot aan een houten muur. Met gemak klom Claire erover heen. Achter de muur hoorde ze het luidde gevloek van de agenten. Ze klopte haar kleding af tot ze opkeek van een bekend geluid. In de lucht vloog een havik, Claire`s havik Hunter. Claire stak haar arm uit en de havik landde op haar uitgestoken arm.

Dakira hoorde iets achter haar maar keek niet om. Ze merkte toen dat het meisje dat ze eerder had gezien haar voorbij was gerend en ze zag haar verderop omhoog springen. Dakira kwam dan ook bij de houten muur en ze zuchtte eens diep. Ze sprong dan op de houten muur en sprong vervolgens rustig naar beneden. Ze zag vanonder haar kap het meisje staan en zag dat een valk kwam en op haar arm landde. Dakira liep langs haar. ''mooie valk..'' zei ze emotieloos tegen het meisje terwijl ze gewoon verder liep. Trodan en Cyclone keken om naar de valk en krastte eens naar de vogels als begroeting.

(Havik maar oke)

Claire keek even op toen ze een stem hoorde. Het was de vrouw die ze eerder had gezien. Nu Claire zo naar haar keek zag ze dat de vrouw een meisje was. Ongeveer haar leeftijd misschien zelfs jonger. ''Bedankt'' zei ze eveneens emotieloos. ''Mooie kraaien'' vervolgde ze met een blik op de twee kraaien van het meisje. Ze streelde Hunter even over zijn veren. Die kraste inmiddels een begroeting terug naar de twee kraaien. Claire keek het meisje even na. Daarna liep ze eerst achter het meisje aan en daarna zwijgend naast haar. Op dit moment ging de weg maar een kant op dus Claire kon niet anders dan dezelfde kant op als het meisje.

(ow.. ik heb dat verkeerd gelezen dan)

Dakira hoorde haar woorden en merkte niet veel later dat ze naast haar kwam lopen. ''dankje..'' antwoorde ze toen emotieloos op de woorden van het meisje over haar kraaien. ''waarom schoot je die agenten eigenlijk neer?'' vroeg Dakira toen kil. Ze vroeg zich het namelijk de hele tijd eigenlijk al af. Als ze het maar niet had gedaan om hulp te bieden. Want daar zat ze niet op te wachten en ze vond zelf dan ook dat ze dat niet nodig had. Ze keek dan ook voor kort vanuit haar ooghoeken richting haar maar keek vevolgens weer gewoon strak voor haar uit. Ze deed haar kap dan ook nog steeds niet af.

Claire haalde haar schouders even op. ''Ach ik dacht dat ik wel weer eens een goede training kan gebruiken. M`n strafblad wordt er toch niet minder om'' zei ze droog. Ze had de training goed kunnen gebruiken. Ze was weer helemaal scherp voor alles in haar omgeving. Het was niet zo geweest dat ze het meisje wou helpen. Ze zag eruit alsof ze alles makkelijk zelf aan kon. Het was Claire niet ontgaan hoe ze die kogels had afgeweerd.

Dakira luisterde eigenlijk maar half naar wat ze zei en knikte toen eens kort. ''oke dan..'' zei ze kortaf. Ze vroeg zich eigenlijk af waar ze zouden uitkomen en ze sprong dan ook ineens omhoog. Trodan en Cyclone schrokken daar een beetje van en deze vlogen van haar schouders af en bleven bij Claire vliegen. Dakira landde op het dak van het gebouw waar ze op stond. Het leek erop dat ze hier nog wel even door wat steegjes konden dwalen als ze dat zo zag. Ze keek dan ook even naar beneden en toen even naar de lucht.